Mijn hart brak, toen ik in een hokje werd geplaatst. Een plek die ik
niet begreep. Ik was bang, een troosteloos bestaan.
Mijn ogen verloren glans en ik zat mijn tijd uit. Wat zou er met me
gebeuren, wat was er mis met mij.
Ik kende niemand, ze waren lief voor me , maar ik begreep het niet. Het
dierenasiel.
Ik ben aids-positief en achteraf hoorde ik dat men zich heel veel zorgen
maakte. "Wie wil hem nou".
Toen ging ineens de deur open en ik mocht mee. Mee naar een plek die ik
wederom niet kende. De mensen waren blij, waarom?
En toen kwam ik hier, de plek waar ik nu logeer. Ik wist niet wat ik
zag! Ik kreeg vrijheid, ik kon lopen waar ik wilde. Het voelde als een
soort van thuiskomen, maar ik wilde er eerst nog niet aan toe te
toegeven. Is het te mooi om waar te wezen?
Weken verstreken en de muur rond mijn hart begon af te brokkelen. Mijn
ogen kregen langzaam weer glans, het kriebelde in mijn buikje, ik kreeg
vleugels!
Ik moet zeggen, er zijn wat kilootjes bijgekomen, maar het misstaat me
niet ( doet rondje voor spiegel). Mijn liefde voor de mens is fors
toegenomen, ik ben dol op knufffelen! Ik hecht me graag aan vaste
gezichtjes, maar dat is normaal. Vertrouwdheid vind ik zo ontzettend
belangrijk! Dan ben ik superman, dan komen al mijn verborgen krachten
naar boven! Dan speel ik met je, spring ik hoog in de lucht, wapperende
veertjes zijn de max. Ik wil heel graag op schoot liggen, maar die Boef
van hier, die is me altijd voor en ik dring me nooit op.
Ik ben dus aids-positief, ik vecht nooit met andere katten, ben een
brave jongen. Ik kan alleen, maar 1 of 2 katjes is ook geen probleem.
Ik heb geen staart meer, die hebben ze er maar vanaf gehaald, die was
gewond en dus stom.
Ik ben een bloeier. Als je mij de tijd geeft, mij laat bloeien, dan zal
ik jouw soulmate zijn voor altijd. Want ik ben eeuwig trouw, als ik je
vertrouw.
Af en toe huppel ik de buitenren in, even de zon op mijn hoofdje voelen,
dat zou ik bij jou ook leuk vinden. Klein is goed, een balkon of zo,
gewoon... de wind voelen, snap je?
Liefs van mij
