Aidskatten van andere mensen

Volg ons op Facebook

Mister Jinx

Mijn naam is Mister Jinx, eigenlijk Waskonijn, maar die rare tweevoeters hebben dat nog niet door. het belangrijkste in mijn leven is mijn mooie zachte vacht verzorgen. Dit gaat als volgt.
's Morgens komt een vrouwlijke tweevoeter naar beneden. Althans, ik denk dat ze vrouw is, want ze heeft iets wat de andere drie niet hebben, en ze heeft een raar hoog stemmetje. Dan ren ik op haar toe, maar blijf een beetje op afstand. Ik begin dan klagelijk te miauwen, ik tracht haar aan het verstand te brengen dat het tijd is voor mijn Viyo want daar gaat mijn vacht goed van glanzen. zij denkt dat dit goed is voor mijn weerstand, maar aan gezien dat ze geen kat is, kan ze dit dan ook niet weten. Ik ren dan ook naar waar mijn bakje staat. Volgt ze niet snel genoeg, dan kom ik haar luid spinnend weer halen, want dat lijkt ze leuk te vinden.
Het is dan nog half duister in de keuken, en dan ziet dat wezen duidelijk niet goed, want meer dan eens struikelt ze bijna over me, en dan kan ik me weer gaan wassen. Ze snapt gewoon niet wat ze me aandoet.
Ze heeft ook een onhebbelijke gewoonte. Ze tilt me op, plant haar lippen boven op mijn edele hoofd, en zet me dan weer neer. Weetje hoe lastig dat het is om mijn hoofd te wassen? Enfin, als ik mijn Viyo heb gehad dan ben ik even gerust. Dan zet ik me boven op mijn troon, om mijn vacht te verzorgen, daarna mijn manicure, en dan kan ik eindelijk van mijn welverdiende rust genieten, want om mooi te zijn heb ik toch mijn portie slaap nodig.
Ik moet wel zeggen dat mijn droogvoer in orde is. En gelukkig blijft dat tegenwoordig ook staan, want dat minderwaardig blaffend schepsel blijft daar gelukkig van af. die schijnt eindelijk te begrijpen dat dit voor mij is, en dat hij het niet waardig is om daar aan te komen.
Een andere onhebbelijke gewoonte van die tweevoeters is, is mij in een klein hokje steken mij achter in een auto te zetten en te brengen naar een plaats waar een koude metalen tafel staat. daar is dan ook zo'n vrouwelijke tweevoeter en die wilt persé een naald in mijn lijf steken. Ik kan gewoon geen kant uit, dan wilt die mijn tanden zien, mijn ogen, mijn oren, zit die aan mijn buik te voelen,... niet te doen gewoon. Maar ik ben al slim geworden. als ik mee heel stilletje hou, dan is dat rap gedaan en dan gaan we geluklig weer naar de plek waar mijn troon staat en mijn voederbakje. Dat is wel wat anders dan die andere schepsels waar ik vroeger woonde, die hebben me gewoon midden in de winter in een groot donker bos gedumpt.
Deze morgen liet de kleinste van de tweevoeters e deur naar een ander deel van het huis open. toen heb ik mijn kans gezien om de boel daar nog eens te verkennen. Dan moet ik wel van die hoge treden op, maar gezien dat ik een kat ben, heb ik daar absoluut geen moeite mee. Er is daar een kamer met boeken, boekentassen, en sprtgerief. De speel/studeerkamer van de jongens noemen ze die. en als ik daar op de vensterbank zit dan kan ik heel ver kijken. deze morgen scheen de zon daar naar binnen, en niets is zo lekker als me in het zonnetje uit te rekken, mijn nagels in het tapijt te zetten en al spinnend te rollenbollen. en dat vrouwtje staat er dan bij en dan babbelt ze tegen me, geen idee wat ze zegt. Ze mag blijven, ze geeft me te eten, ik krijg mijn viyo, en ze maakt mijn bak schoon. Dat moet ik wel nageven, maar ja, het nadeel is dat ze iedere keer haar handen aan mijn vacht afveegt, en dan moet ik me weer wassen.
het vrouwtje scheen begrepen te hebben dat ik niet graag in dat hokje wordt gestopt in die rijdende stinkmachine verplaatst te worden, dus is die naaldenvrouw naar hier gekomen. In mijn territorium nog wel. en zonder dat mijn eigen vrouwtje er was. De jongste tweevoeter was er wel. die heeft me daarna dan ook wel wat Viyo gegeven, dus okee, voor deze keer heb ik het maar toegelaten. die naaldenprikker was gelukkig ook weer snel weg. Ze had niet veel langer moeten blijven!
Okee, lieve Sabine. Ik begrijp dat ik het aan jou te danken heb dat ik nog vanhet zonnetje mag genieten, ik stuur binnenkort nog wel een berichtje om te laten weten hoe het me  gaat.
 
Lieve groetjes, Mister Jinx

Ollie, de aidskat van Marianna ( andere Ollie dan op deze site)

Herfst 1989 of 1990 liet mijn moeder mij uit en (M)Oezel(dief) die zijn naam dankte aan zijn voorliefde moezel wijn uit het glas te slobberen liep ook mee naar buiten. Oezje liep naar mijn auto en daar kwam een kitten van een maand of vier aanhuppelen. Oliolioli riep de hummel, Ma en ik moesten vreselijk lachen om het katje en hij kreeg de bijnaam olieboer. Die bijnaam werd al snel afgekort tot olie en Mam noemde het diertje Ollie. 
Ollie kwam dagelijks wel even aanwandelen en groeide mooi uit, het was een leuke kat en hij leek een fijn leventje te hebben. TOT... 
Op een dag verhuisden zijn mensen, Ollie was iets ouder dan een jaartje en werd achtergelaten. Ontredderd en verjaagd door de mensen uit de buurt bleef Ollie wel Mam en haar katten opzoeken en at de voerbakjes leeg, hij liet zich niet aanhalen en werd banger, wilder en agressiever. 
Zomer 1992 had Ollie een lelijke grote wond aan zijn voorpootje en iedere keer dat ik bij Mam was vroeg ik of ik naar zijn pootje mocht kijken en hem mocht helpen. Ollie rende weg en als ik al iets dichterbij kon komen viel hij als een dolle aan. De tijd verstreek, de wond ging dicht en ik dacht er niet meer aan. Op een zaterdag begin oktober at ik zoals gewoonlijk op zaterdag bij mijn moeder, plots sprong Ollie op tafel, strekte uit boven mijn bord en keek me aan met een blik die zei: je wilde kijken en helpen, doe iets! Het pootje was enorm gezwollen en het was duidelijk dat er een heftige ontsteking is zat. Mam pakte de kattentas en ik zette Ollie erin, stomverbaasd dat hij zich liet aanraken en zelfs optillen. De dierenarts die dat weekend dienst had gebeld en we konden meteen terecht. Bij de dierenarts raakte Ollie in paniek en kreeg een kapje over zijn oogjes. Een injectie antibiotica en de dierenarts stelde voor hem tegen kostprijs te castreren. Omdat Ollie bij mijn moeder kwam eten en daar weer terug geplaatst zou worden wilde ik met Mam overleggen. Mam was meteen akkoord en Ollie ging voor twee dagen met mij mee en hier in de wieg die als kattenkooi dienst deed. Dinsdags is Ollie gecastreerd en bij Mam terug gebracht. Vanaf dat moment grauwde hij vreselijk en viel mij aan als ik in de buurt kwam...Ollie was WOEDEND en ik was bang voor hem. 



Maart 1996. 
Mam doet vreemd en kraamt onverstaanbare klanken uit, ze heeft een herseninfarct en na onderzoek op spoedeisende hulp mag ze naar huis. Ze kan zich niet verstaanbaar maken en is erg gedesoriënteerd, mijn beide broers en ik vinden dat ze het beste met mij mee kan gaan (ik woon alleen en beide hebben een druk gezin). Voor mij beginnen de tropenmaanden, Mam ondergaat veel onderzoeken en is volledig van mij afhankelijk en aan de andere kant van Nijmegen zitten de katten alleen in huis, ik besluit de diertjes, na ruim een week, ook op te halen voor de dieren beter om niet zonder menselijk gezelschap te zijn en voor mij scheelt het de dagelijkse rit heen en terug. Als ik de transportmandjes in de kamer zet komt Ollie binnen en begint heen en weer rennend te gillen en krijsen, holt naar buiten als ik naar de auto loop en begint ook buiten helemaal in paniek heen en weer te rennen. Er is een kooitje te weinig, anders had ik hem mee genomen en ik zeg hem morgen terug te komen. De volgende dag komt Ollie meteen door het kattenluikje naar binnen en loopt als een gekooide tijger heen en weer, blaast naar me gilt en ijsbeert verder. De transporter zet ik neer en zeg,: Als je zelf de kooi in gaat mag je mee naar mam en de andere katten. Ollie kijkt mij aan en ik herhaal als je zelf de kooi in gaat mag je mee. De blik gaat van de kooi naar mij en Ollie loopt naar de kooi, kijkt mij nog eens aan en stapt de kooi in. Met het hart in de keel, bang om aangevallen te worden doe ik het deurtje dicht, zet de kooi met Ollie in de auto en we zijn op weg naar huis. Tijdens het ritje dat ongeveer een kwartier duurt gilt Ollie zijn angst uit en blijf ik op hem in praten. Eindelijk zijn we thuis en eerst breng ik de kooi met Ollie naar binnen, ga wat andere dingen uit de auto halen en IEKSSSSSS in de gang komt Ollie mij tegemoet, Ma heeft het kooitje geopend en de buitendeur staat open...Ik hurk en begin te praten...Ollie komt naar mij toe...ik ben als de dood dat hij aan zal vallen...Dan richt Ollie zich op de achterpootjes en slaat zijn voorpootjes om mijn arm heen en geeft likjes en kopjes, voorzichtig aai ik hem en krijg nog meer kopjes... De verwilderde agressieve kat laat een heel andere kant zien en kruipt tegen me aan als ik me op de vloer laat zakken en daar een potje zit te janken. Doordat Mam alle deuren steeds openzet konden de katten vanaf ze hier kwamen steeds naar buiten, gelukkig weten ze waar ze moeten zijn en blijven allen dicht in de buurt. Iedere keer als Ollie binnenkomt krijg ik kopjes en likjes, de wilde angstaanjagende kater is een huisdier geworden op het moment hij hier binnenkwam. Achteraf denk ik dat Ollie heel verdrietig is geweest toen hij werd terug geplaatst na de castratie en toen al bij mij, mijn katjes en hond had willen blijven. Ollie heeft nooit meer lelijk of boos gedaan, al moest ik wel netjes zijn medewerking vragen wanneer er een pil moest worden ingenomen of een vlooienbehandeling nodig was.

Het is de zomer van 2000 als het oogje van Ollie er niet goed uitziet, de pupil erg groot en een grijzige tint. Naar de dierenarts die meteen gaat bellen om ons nog dezelfde dag bij de oogspecialist te krijgen. Wanneer we net weer thuis zijn gaat de telefoon, over anderhalf uur in Oisterwijk bij oogspecialist Heijn. De lens blijkt los in de oogbol te zitten en zit klem in de openstaande pupil, ook constateert dr Heijn een virus. Twee dagen druppelen en dan opereren. Er is keus tussen het oogje volledig verwijderen of alleen de lens, het wordt de laatste omdat Ollie dan wel blijft zien al zal het wazig zijn. De operatie verloopt goed en Ollie laat zelfs de hechtingen zonder roesje of andere verdoving gewillig verwijderen. Stomverbaasd over de reactie van Ollebol die gewoonlijk in een wilde kat veranderde bij een dierenarts, vraag ik naar het geheim van de oogarts...Feromoon op de handen gespoten, van Renate (mijn da) wist hij dat Ollie erg moeilijk te behandelen was. 
Zomer 2001, het nog goede oogje van Ollie ziet er hetzelfde als vorig jaar het andere oog... Wat ben ik blij alleen dat vorig jaar alleen de lens is weg gehaald! Opnieuw is mijn manneke geopereerd, de genezing gaat nu trager en de behandeling van zijn gebit stel ik uit tot januari 2002. 
 
John heeft de bekjes van Ollie en Shamira behandeld en wil graag een paar maal kijken hoe de genezing verloopt. Hij heeft zich in tandheelkunde bij kat en hond gespecialiseerd en wil collega's overtuigen dat hechten van wonden plus pijnstilling een snellere genezing geeft. Bij die nacrotrolles maakt hij foto's van de mondjes en we zien dat Ollie zijn bekje niet beter wordt, Bloedonderzoek wijst uit dat de nieren er slecht aan toe zijn, ook de leverwaarden laten te wensen en er wordt een FIV en FeLV test gedaan. 
Dan staat de wereld even stil, het is alsof de grond onder mijn voeten verdwijnt..... 
Ollie heeft FIV  
Een maand, zes weken, maximaal twee maanden, hoor ik John zeggen en ik antwoord, hij mag blijven zolang hij er nog zin in heeft. Een week heeft Ollie het nierdiëet willen eten, dan weigert hij, er gaat geen brokje meer in. Jochie, eet wat je lekker vindt dan maar wat minder tijd. 
Op 24 november 2003 gaf Ollie aan dat het genoeg was, de andere katten gingen tegen hem aanliggen alsof ze hem een beetje van hun warmte wilden geven. De dierenarts heeft hem hier thuis het laatste spuitje gegeven en in mijn armen is Ollie aan zijn grote reis begonnen. 
 
Dag lief ventje, goede reis. 
 

De drie aidspoezen van VZW Happy Senior

Edward, Evelientje, en Caesara, drie van onze geliefde poezen die sinds jaren met dertien anderen en twee hondjes onder ons dak leven... we kunnen ze niet meer wegdenken uit ons huis en ons hart. Zijn het aidskatten? Dan IS dat zo, en dan?
We woonden in Spanje, toen, en Evelientje was een noodgeval, samen met haar mama en vele, vele andere katten achtergelaten in een leegstaand huis. De eigenares was vertrokken, naar haar dochter die op een volgend eiland woonde, en zou daar wekenlang verblijven. De katten? Een kat "trekt toch zijn plan!". En zo kwamen we na een week het huis binnen, troffen er een 12-tal wanhopige, verwarde, bange katten aan, drinkwater was allang op, eten ook, een kattenbak vond mevrouw blijkbaar niet nodig, in een hoek onder de trap een moederpoes die haar 4 baby's trachtte te beschermen, overal rommel, overal vuil. De poezen werden door Amelia, mijn Spaanse vriendin, en mijzelf direct meegenomen en over onze twee huizen verdeeld. Onze contactpersonen in Duitsland zouden voor sommigen zeker een goed plaatsje kunnen vinden. Evelientje en haar mama kwamen bij ons. Maar mama was zo ondervoed, zo uitgemergeld, ze stierf bij ons...Evelientje bleek bij een test positief op FIV. Ze was zes maanden, en zou, zo zei de dierenarts ons, haar eerste verjaardag niet halen. Ze had volgens hem het mondje van een stokoude kat, slechte tandjes, bruine tandjes, ontstoken tandvlees. Ook nog lopende oogjes en waarschijnlijk een slecht zicht. Maar Evelientje was het grootste schatje wat we ooit waren tegengekomen, en Evelientje BLIJFT dus, en wordt ze één jaar oud, dan zal het een mooi jaar geweest zijn. Intussen wonen we weer in België, en vorige maand is Evelientje 9 jaar geworden. En absoluut nog niet van plan om er het bijltje bij neer te gooien. In de loop van de jaren zijn al haar tandjes uitgevallen, het één na het ander, en dat heeft een onverwacht gunstig effect, want sindsdien heeft ze veel minder last ( en pijn ) van ontstoken tandvlees en ziekten die zo kunnen binnenkomen. Ze wordt ieder jaar ingeënt; ze staat wel op cortisone, vroeger af en toe, dan regelmatiger, en nu sinds één jaar constant. Een ontstekingsremmer, de laagste dosis, en daar doet ze het prima op. Geen van onze andere katten is zo verdraaid grappig en aanstekelijk vrolijk als ons Evelientje Bientje. Ze is kindje gebleven, een ontroerend lief en naief babykatje.
Ook Edward komt uit Spanje. Edward werd geboren uit één van de vele zwerfkatten die zich om de hotels ophouden, in de hoop een hapje te bekomen van één van de talrijke toeristen die daar hun vacantie komen doorbrengen. De dieren leven in de tuinen en parken rondom hotels en bungalowparken, blootgesteld aan verkeer ( als ze de straat oversteken ), vergiftiging, wat dikwijls gebeurt, en worden weggeslagen en geschopt door tuiniers ( niet alle! ), dronken tieners, enz... Toeristen kunnen een verbetering in het lot van deze dieren brengen als ze openlijk hun afkeer uitspreken en eisen dat er verandering komt, want toeristen vullen de portemonnee van de hoteldirecteur. In het park waar Edward (over)leefde, mochten we een grote sterilisatie-actie doen, en zo kwam Edward bij ons. Zes maanden jong, maar zwart, éénogig, en positief op FIV. Niet direct goed voor een adoptie. Edward bleef bij ons, en Edward is nu, na acht jaar, nog altijd bij ons: blakend van gezondheid. Mankeert nooit wat, is springlevend en zelfs af en toe even héél gemeen, glanst zodanig dat je je erin kan spiegelen, en ieder jaar bij de inenting vraagt de dierenarts: is dit één van jullie katten, ik dacht dat jullie enkel oude en zieke katten hebben, deze is zo gezond en sterk als wat!
Caesara hebben we mee uit Rome. We komen daar regelmatig. In Rome is een reuze-opvang voor zwerfkatten. In principe worden de katten daar enkel onvruchtbaar gemaakt voor ze weer naar hun straatplek vertrekken, waar -meestal oudere vrouwen- hen voeden en verzorgen. Maar katten die om één of andere reden niet terugkunnen, blijven in de opvang. Zo vonden we Caesara: groot, grijs, zwaar en goedaardig. Een lieve reus. Toen we hoorden dat ze FIV-positief was, mocht ze mee. Nee, dat konden we niet, de goedige schat die Caesara is, achterlaten op een plek waar op 40 vierkante meter 40 katten zitten, zonder kans daar ooit weg te geraken, want in Rome is het al zo moeilijk om mooie jonge katten te plaatsen, Caesara zou niemand gewild hebben. We zijn nu vijf jaar verder, en Caesara moet rond de 10 jaar oud zijn. Eén van onze aanhankelijkste katten. Ze is aan één kant doof, heeft jarenlang oorontstekingen gehad die nooit verzorgd werden, en is dan ook nog over de muur van het asiel naar beneden gegooid, wat een val van ong. vijf meter betekent. Ze loopt wat stijfjes en ongecoördineerd, is soms een beetje in de war, kijkt je dan aan zonder je te zien, en daarna gaat het wel weer. Verder? Verder niets. Jaarlijkse inenting, geen kwalen of kwaaltjes, ook Caesara mankeert al ettelijke tanden maar laat zich daar niet van verslagen en doet rustig verder. Ze is tenslotte ook al tien!  Van Caesara houdt iedereen, omdat ze zo zachtaardig is.
Edward is een sterke bonk, de andere twee zijn misschien iets meer vatbaar voor tandvleesontsteking. Maar katten met nierinsufficiëntie, en dat komt regelmatig voor, zijn dat ook! En katten die teveel zacht voer eten en tandplaque krijgen, bekomen ook ontstekingen!
Weet je wat ik denk, zo uit onze toch jarenlange ervaring met deze katten? Het is erg belangrijk dat ze zonder stress kunnen leven, stress doet de weerstand dalen en dat moeten ze natuurlijk niet hebben. Onze drie aidskatten leven hier in een rustig huis-met-tuin, in een vrij vaste groep. Er is niet zo veel verloop, zo twee overlijdens per jaar en sommige jaren zelfs niet. Er komt enkel een nieuweling bij als er door overlijden een plaatsje vrij komt. De katten zijn op leeftijd en hebben het hele huis ter beschikking. Eten op vaste tijden en ieder apart. Niks geen stress voor deze dieren, en als vaste regel: hier wordt niet geknokt! Wie toch even gemeen moet doen wordt dadelijk even apart gezet en kan zich dan een keer bezinnen over zijn kat-zijn.
Onze aidskatten doen het goed, ze zijn erg gelukkig, en wij ook, dat we zulke lieverds bij ons mogen hebben!
Christa, Happy Senior vzw

Tip van Micky
Belangrijk is dat u zegt aan ieder die nog katten met aids heeft : de spiertrekkingen/trillingen die ze hebben kunnen vrijwel 100%  worden bestreden met valeriaantabletten!  Zeer zeker geen homeopathisch spul, maar echte valeriaantabletten van gefermenteerde wortelpulp. Ze horen eigenlijk ook wel te stinken en ruw te zijn. Veel dierenartsen hebben niet door dat AIDS katten afvallen mede hierdoor. Ze trainen zich letterlijk suf. Ze hebben geen vet meer hierdoor. De trekkingen krijgen later krampachtige vorm en je weet niet of ze pijn hebben.
Om hun weerstand te ondersteunen in die laatste fase - waarin ze zo inwendig kunnen trillen en soms schokken en met regelmaat langdurig grote spanning ervaren aan de nekspieren. Mijn observatie is met grote zekerheid : het wordt getriggerd  door stress, aids zit ook in de hersenen en reageert erop, later komen de trekkingen en schokken ook zonder duidelijke aanleiding van stress/prikkel. Dan is het een dagelijks gegeven voor de kat. Ze zitten lang stil te staren met kromme harde rug,  ze strekken niet graag de achterpoten etc.
Valeriaan tab.  75 mg.  1x ´s ochtends en + 1x ´savonds. Hiermee verminderen stress en spierspanning  en aldus de kat tot rust brengen in de laatste fase. Dat zorgt voor voldoende spierontspanning waardoor de kat minder snel afvalt en zich een stuk fijner voelt!  Het zijn vaak tabletten, gemaakt voor mensen: zoet is onnodig, de sterke geur vinden ze lekker. Groot tablet in 4en delen.
Belangrijk gegeven om voor hen de laatste fase  acceptabel door te laten maken.
Mijn katten kregen door de aids sneller last van schildklier en minder weerstand tegen een gezwel(neurofibroom).
De operaties aan het neurofibroom op zijn kop hebben uiteindelijk de nieren zover verzwakt dat Milan als eerste instortte en moest inslapen.

Verzwakking door de feline-aids bekort het kattenleven, maar hoeft niet perse snel tot de dood te leiden.
Mijn katers hebben nog 3 jaar volgemaakt na FIVconstatering bij vermagering. Dat zegt wel iets. Ze waren erg gezond toen ze de FIV opliepen en dan is dat mogelijk.
Prima site, en zegt het voort van de valeriaan 75 mg. ´sochtends en 75 mg. ´savonds ! En met een kruik onder een dekbed/deken als ze niet lekker zijn. Dat is aan het eind vrijwel voortdurend.
Bij grote katten richting 5 - 6 kg. , bij kleine katten volsta je wellicht met 40 mg. sochtends en 40 mg.savonds.
 
Het is een grote hulp, want je bent dan niet langer machteloos bij die krampen en schokken. Ik ben erg blij dat ik het ontdekt heb. Ik heb een oude deken aan lappen geknipt dan heb je altijd een behaaglijk plekje waar ze zitten.
De mooie inrichting van je huis is ondergeschikt aan het verminderen van lijden van je kat en het is voor tijdelijk moet je maar denken.

Een mooi begin van onze vakantie
 In week 30 in 2005 hebben wij onze Puck gevonden.
Puck was mager, schuw en zat onder de vlooien maar toch was hij aandoenlijk!
De hele week zat hij pal voor onze voordeur en tjaaaa wat doe je dan?
Je weet niet wat zo’n beestje heeft meegemaakt? Maar wat we wel wisten is dat het zo niet langer kon! Puck was welkom bij ons en at letterlijk uit onze handen. Wij hebben er alles aan gedaan om het baasje van Puck te traceren maar helaas of  'gelukkig' voor Puck is dit niet gelukt?
Puck had een flinke bobbel op zijn achterpoot, dus op naar de dierenarts.
De bobbel bleek een onschuldig abces te zijn dus niets aan de hand dachten wij.
'Niets bleek toch wel iets te zijn.' Uit het bloedonderzoek kwam naar voren dat Puck besmet was met kattenaids.

Ik was stomverbaasd en kon alleen maar huilen
van verdriet want ik dacht dat dit het einde van een mooi begin zou zijn.
De dierenarts adviseerde mij om Puck zo snel mogelijk in te laten slapen.
Hij zei dat de kans groot was dat mijn andere kater (Flits) ook al besmet zou zijn. Op dat moment raakte ik volkomen in paniek en voelde me schuldig tegen over Flits mijn andere kater.
Puck verhuisde van de bank richting de gang (arm dier heel verbaasd keek ie me aan!) Overstuur had ik een afspraak gemaakt om Puck de volgende dag in te laten slapen (achteraf volkomen belachelijk natuurlijk!!)
Ik kon die avond niet slapen en was helemaal van slag. Ik had nog zoveel vragen en er waren nog zoveel onduidelijkheden.
Het woord aids dat was het!!! Daar was ik zo van geschrokken!
Het ging ontzettend tegen mijn gevoel in om Puck in te laten slapen.
Puck is lief en bovendien toonde hij gezond. Puck verdiende een kans!
Ik ben in de vroege ochtend gaan zoeken naar een andere oplossing. Ik moest en zou deze vinden! (tja, een Ram is een drammer nietwaar?)
Al gauw kwam ik op de site van ZWERFKAT IN NOOD II terecht en zocht contact met hun. ZWERFKAT IN NOOD II heeft mij enorm veel hulp geboden en mij het juiste advies gegeven!



Puck heb ik dus niet in laten slapen! ZWERFKAT IN NOOD II had mij beloofd om samen tot een oplossing te komen en ze hebben hun woord gehouden.
Via hun had ik een adres gekregen waar Puck misschien welkom was?
Mijn eigen voorkeur ging uit naar ZWERFKAT IN NOOD II, maar wegens een groot tekort aan opvanggezinnen voor aidskatten zou dit niet haalbaar zijn geweest. Daarbij kwam ook nog eens kijken dat Puck uit Nederland zou moeten komen, enorm veel gedoe dus. Puck had een plek gekregen bij een opvang voor oude en niet herplaatsbare dieren.
Ik was blij en verdrietig tegelijk. Inmiddels was Puck al drie weken bij ons thuis en ik was behoorlijk aan hem gehecht geraakt. Ook leek Flits, mijn andere kater, steeds meer aan Puck te wennen. Ik was bijna verslaafd aan Puck en elke dag weer ontroerd door het lezen van de stukjes op de site van ZWERFKAT IN NOOD II.
De dag voordat wij Puck weg zouden brengen hebben wij besloten onze Puck zelf te houden. Alle beren op de weg leken ineens verdwenen?
Ik was zo enthousiast geworden door ZWERFKAT IN NOOD II en dacht: waarom zouden wij zelf niet DE buddy’s van Puck kunnen zijn? Met ons komt het helemaal goed met grote dank aan ZWERFKAT IN NOOD II.
Veel liefs van Wendy Cloots
 
Spetter



Hoi Allemaal, ik ben  Spetter!! Ergens rond 1989 werd ik geboren, de exacte datum mag ik kwijt wezen, maar dat krijg je op mijn leeftijd he? Ik was één van de "geluksvogels" die niet gecastreerd werd en lekker buiten mocht lopen. Wat een leven joh, lekker achter de meiden aan, andere katers verjagen van mijn terrein! Toen ik op een dag met een mooie meid was meegegaan kon ik de weg naar huis niet meer vinden en ben verdwaald. Lange tijd lukte het me om aan voldoende voedsel te komen maar op een gegeven moment voelde ik me beroerd, kon amper op mijn poten staan en viel erg af. Op het moment dat ik eigenlijk dacht dat het afgelopen was werd ik opgepakt en naar iets gebracht wat ze "asiel" noemen. Dit was in 1998.
 
Bah, het was gedaan met het geluk, het eerste wat er aan ging waren mijn edele delen en ik werd in een klein hokje gestopt omdat ik diarree had. Op 3 oktober 1998 kwam mijn huidige vrouwtje en ze viel als een blok voor me! Ha, ik was dan wel mijn edele delen kwijt maar mijn charmes had ik dus nog :-). Ik ben met haar mee naar huis gegaan en kreeg mijn vaste vriendinnetje Piggel waar ik ook helemaal gek op ben. Ik was nog wel niet helemaal beter maar na 2 maanden elke dag pillen en verschillende dierenartsbezoeken voelde ik me weer helemaal het heertje. Ik mocht daar niet naar buiten maar ach, de warmte, liefde, verzorging en het vele eten zorgden ervoor dat ik mijn buitenleven snel vergat. Laat mij hier maar lekker oud worden hoor!
 
In 2000 kreeg ik weer een vriendin erbij, die lieve kleine langharige Tiki, echt een scheetje! In 2001 volgde mijn volgende vriendin, Mahra. Mahra is erg pittig en een beetje bang voor mij. Snap daar niets van, ik heb haar een flinke "welkomstwasbeurt" gegeven maar dat stelt mevrouw schijnbaar niet op prijs. Nou Mahra ik kan je vertellen dat je die wasbeurt hard nodig had hoor!! Het leven ging door en ik genoot van het huiselijke leven, lekker op bed slapen en genoeg eten, meer heeft een kater op leeftijd toch niet nodig?
 
In 2003 was ik een paar keer achter elkaar ziek en liet mijn vrouwtje bloed prikken op FIV en FeLV. Na een paar dagen hoorde ik haar huilen aan de telefoon tussen de snikken door kon ik wat dingen opvangen "kattenaids" "niet inslapen" "apart houden". Na het telefoongesprek kwam ze me lekker knuffelen en mocht ik haar troosten, ze legde me uit wat er aan de hand was "Lieverd, omdat je vroeger zoveel achter de meiden aan hebt gezeten en zoveel hebt gevochten met andere katers heb je kattenaids gekregen! De dierenarts vindt dat je niet meer bij je meiden mag zitten omdat je hen ook kan besmetten, eigenlijk vindt hij dat je nu al ingeslapen moet worden maar dat wil ik niet." Tjee, van dat kattenaids gebeuren snapte ik niks hoor, maar niet meer bij mijn meiden?? Ik kan niet zonder mijn meiden! Ik wil niet ingeslapen worden, ze zeggen dat het daar mooi is, maar hier is het vast veel mooier, hier heb ik mijn meiden, mijn baasjes, dat lekkere bed en genoeg te eten.
 
Gelukkig mocht ik lekker bij mijn meisjes blijven zitten en ik werd ook niet ingeslapen! In december 2003 kreeg ik zelfs te horen dat ik heel goed voor mijn meisjes had gezorgd, want ik had hen geen van allen besmet!! Wel wist het vrouwtje nu zeker dat ik al minimaal besmet ben sinds 1998, want ik ben sinds ik hier woon nooit meer buiten geweest en de meiden zijn niet besmet.
 
Het gaat hartstikke goed met me momenteel, ik hoop dat het nog lang zo mag blijven.

Femke

Verdere belevenissen van Spetter